Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Κουτσομπολιό, κοινωνικό σχόλιο ή παιδική ασθένεια..;



Γράφει: ο Κώστας Μπόρσης
Σε ορισμένους πολιτισμούς και φιλοσοφίες το κουτσομπολιό θεωρείται ψυχολογικό σύνδρομο και ενδεχομένως να είναι. 

Προφανώς πρόκειται για στοιχείο της ανθρώπινης καθημερινότητας με σημαντικό ρόλο στην κοινωνικοποίησή μας, μιας και στέκεται ακροβατικά μεταξύ της ανθρώπινης περιέργειας και της υπερβολής. Είναι προϊόν, θα έλεγε κανείς, των αδυναμιών μας και της ανάγκης μας να ανήκουμε σ΄ ένα σύνολο. Και ναι, όσο παράξενο και να μας ακούγεται, μπορεί να λάβει χώρα και με εποικοδομητικό, δημιουργικό, θετικό τρόπο, με πραγματικό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, συμπολίτη, γείτονα.
Στη χώρα μας, ειδικά σε πιο μικρές και κλειστές κοινωνίες, ξεπερνάει αυτά τα όρια και γίνεται από σπορ, χόμπι, μέχρι και πρωταθλητισμός!
Με πιο διαδεδομένους χώρους το καφενείο, το κομμωτήριο και τα διάφορα τραπέζια  κοινωνικών εκδηλώσεων, όλοι μας έχουμε ακούσει ή και συμμετάσχει σε κουβέντες, κυρίως αρνητικού περιεχομένου, όπως "ο γιος του Χ χρεοκόπησε", "πώς πάχυνε έτσι η Ψ, εσύ κι εγώ μαζί έχει γίνει" , "μας μοστράρει το καινούργιο αμάξι ο Ω, λες και είναι κάποιος" κ.ά. πολλά, πάντα πίσω απ την πλάτη κάποιου, όταν απουσιάζει. Κυρίως γιατί πρόκειται τις περισσότερες φορές για υπερβολές και ιστορίες που φτιάχνουμε μόνοι μας, με ελάχιστα ψήγματα πραγματικότητας και δεν έχουμε το θάρρος να μιλήσουμε ανοιχτά και ισότιμα μ΄ αυτούς που "σχολιάζουμε", γιατί τότε δεν θα ήταν κουτσομπολιό και μάλλον θα δείχναμε πραγματικό ενδιαφέρον, θετικό, για τα πρόσωπα αυτά, που με τόση ευκολία κακολογούμε εκ του ασφαλούς και χωρίς αντίλογο.
Έχει μάλλον περισσότερη πλάκα και γούστο αλλά είναι και πιο ανώδυνο κι εύκολο απ΄ το να δείξουμε ειλικρινές ενδιαφέρον.
Σπάνια οι αντικειμενικές αλήθειες αποτελούν μέρος όσων κουβεντιάζουμε και συνήθως η κατάληξη της "συζήτησης" αυτής είναι να υποτιμήσουμε, να μειώσουμε, να "ρίξουμε" κάποιον ή κάποιους στα μάτια εκείνων που πιστεύουμε ότι μας ακούνε, είναι το κοινό μας ή που ξέρουμε ότι θα κάνουν "αναμετάδοση".. Γιατί όμως..; Οι αιτίες συνήθως είναι από προσωπικά ζητήματα και παρεξηγήσεις μέχρι κυρίως δικά μας κενά, προβλήματα και ζητήματα με τον εαυτό μας ή την καθημερινότητά μας που δεν μπορούμε επαρκώς να διαχειριστούμε. Αναζητάμε πάντα κάτι να ξεχάσουμε και να ξεχαστούμε,  ενώ ο καθρέπτης μάς χρησιμεύει μόνο για τη γραβάτα ή το make up  "λέγοντάς μας" πάντα αυτά που θέλουμε ν΄ ακούσουμε και ίσως να γυρνάμε την πλάτη αν μας "πει" κάτι που δεν μας αρέσει. Το άσχημο είναι ότι τις περισσότερες φορές κάπως έτσι διαλέγουμε και τους "φίλους" μας ή κάπως έτσι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας ή κάπως έτσι ψηφίζουμε κλπ. Όπως και να΄ χει, γεγονός παραμένει ότι το κουτσομπολιό είναι ένας απ΄ τους πιο παραδοσιακούς, εύκολους και βολικούς τρόπους να εκτονώσουμε, μεταφέροντας σε άλλα πρόσωπα τα κόμπλεξ μας, τις αδυναμίες, τις φοβίες, τις ανασφάλειες, τις εμμονές, τα λάθη, τα πάθη, τις ελλείψεις, όλα εκείνα που δεν μας βολεύουν. Άρα, μήπως τελικά  δεν μας φταίνε οι άλλοι αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός κι ο φόβος μας να τον κοιτάξουμε στα …μάτια;

(Γελοιογραφία από το άλμπουμ του Αρκά : Μαλλί με Μαλλί, Κακές Γλώσσες)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αρχειοθήκη ιστολογίου