Μ. ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ, ΑΓΓΑΡΕΙΑ ‘Η ΕΥΤΥΧΙΑ;

Βρισκόμαστε ήδη στα μέσα της πέμπτης εβδομάδας της Μ. Τεσσαρακοστής.

          Και όμως η ιδέα που όλοι έχουμε γι’ αυτήν είναι τόσο συγκεχυμένη ώστε να καταντάει μια παρεξηγημένα αφηρημένη έννοια, φολκλορικό στοιχείο. Ο περισσότερος κόσμος στο ερώτημα τί είναι η Σαρακοστή έχει την ίδια στερεότυπη απάντηση. Νηστεία! Και ναι μεν η Σαρακοστή έχει νηστεία αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι σαν να θες περιγράψεις τον ήλιο και να λες μόνο την ζέστη.

          Ας βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους. Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι το πρωτάθλημα της Εκκλησίας μας. Είναι το  champions league. Ένα πρωτάθλημα με δύο βασικά αθλήματα που έχουν μέσα τους υποομάδες.

          Το πρώτο άθλημα είναι το άλμα εις μήκος. 40 μέρες (αν συνυπολογίσουμε και την Μ. Εβδομάδα φτάνουμε κοντά στις 50) γεμάτες με έντονη και έμπονη προσπάθεια. Στην νηστεία, δηλ. την αποχή από κάποια φαγητά, στην εγκράτεια δηλ. προσπάθεια για περιορισμό του εαυτού μας από αγαπητές μας συνήθειες και κυρίως πάθη, στην προσευχή δηλ. να θέλουμε, να επιθυμούμε να επικοινωνούμε με τον Θεό. Και η Εκκλησία, μας δίνει αυτές τις ευκαιρίες αφού το πρόγραμμά της έχει αυξήσει κατά πολύ τις λατρευτικές συνάξεις.

          Και το δεύτερο άθλημα, είναι το άλμα εις ύψος. Η προσπάθεια να ανέβει ο άνθρωπος, να πλησιάσει τον Θρόνο της Χάριτος (Εβρ. 4, 16), να φτάσει να συναντήσει τον Άγιο Θεό. Σε τελική ανάλυση να ξαναγίνει άνθρωπος (λέξη σύνθετη από το άνω + θρώσκω (= κοιτώ). Αυτό το άθλημα κατορθώνεται με την υπομονή, σε κάθε δυσκολία ή ακόμη περισσότερο σε κάθε ευκολία, την ταπείνωση δηλ. να βλέπουμε τους άλλους γύρω μας σαν καλύτερους από εμάς, όχι από χαμηλή ή καθόλου αυτοεκτίμηση αλλά από συνειδητή στάση ζωής (ακόμη κι αν δεν είναι, εμείς έχουμε το κέρδος της ηρεμίας – εσωτερικής και εξωτερικής - ) και το κυριότερο με την αγάπη. Αλλά αγάπη γνήσια προς όλους. Αδιάκριτα και απροϋπόθετα. Ξεκάθαρα πράγματα… 

          Σαρακοστή τελικά είναι η διαδικασία να βρούμε τον χαμένο εαυτό μας. Να βρούμε τον δρόμο να συναντήσουμε τον Θεό που τρέχει να μας προϋπαντήσει στο σπίτι Του, στο σπίτι μας.

          Και η Σαρακοστή είναι πάντα επίκαιρη για όλους. Ειδικά στις μέρες μας, μέρες οικονομικής κρίσης, οφείλουμε να μην εκπέσουμε σε ηθική κρίση. Πιστεύω ταπεινά, ότι αν δεν είχαμε απορρίψει τον Θεό και την Εκκλησία Του (ασχέτως των αστοχιών των λειτουργών Της) από την ζωή μας αντικαθιστώντας Τον με τον εαυτό μας και το δίχως κόπο και με κάθε τρόπο (ακόμη κι επί πτωμάτων βηματισμό) υλικό κέρδος, η κατάσταση δεν θα ήταν τόσο μελαγχολικά απαισιόδοξη. Αλλά ακόμη και τώρα… Ας προσπαθήσουμε. Το θέμα είναι να πάρουμε την απόφαση, να ξεφύγουμε από δικαιολογίες ή προφάσεις ή ανόητες γενικεύσεις. Και να κάνουμε την αρχή. Όπως το τραγούδι λέει:

«Κι αν είναι δύσκολος καιρός για ν’ αγαπάμε

Κι ειν’ η καρδιά μας ματωμένη απ' τον καημό

Πάρτε κουράγιο απ' την αλήθεια που ξεχνάμε

Και κάντε την χαρούμενο σκοπό»…

Όλα τα άλλα έρχονται… Μόνο να κάνουμε την αρχή… Να θέλουμε να κάνουμε την αρχή.

Πρωτοπρεσβύτερος

Παναγιώτης Μούλτος

Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Βαρβάρας Σαλαμίνος