Φαίνεται λοιπόν πως εκείνη η εικόνα, του bon vivant κυρίου στο Σύνταγμα, στη διαδήλωση για το ΝΑΙ του Δημοψηφίσματος, πέρσι το καλοκαίρι, του κυρίου με το κόκκινο κρασί στο κολονάτο ποτήρι, φαίνεται πως μπέρδεψε κόσμο. Έκανε κάποιους (πολλούς, λίγους;) να πιστέψουν πως οι υποστηρικτές του ΝΑΙ αυτοί είναι. Πως το σύνθημα «μένουμε Ευρώπη» εκφράζει και αντιπροσωπεύει αποκλειστικά τους προνομιούχους της χώρας.
Καμία σχέση. Κι εκείνοι ήταν όπως όλοι μας. Πολίτες με φόβους και αγωνία για το μέλλον. Διαφορετικής κατεύθυνσης, ίσως, αγωνία από τους άλλους, τον κόσμο του ΟΧΙ, όμως στις αγωνίες δεν μετράει η κατεύθυνση. Μετράει το βάρος...

ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ


Αφορμή για τις περί ων ο λόγος ετεροχρονισμένες σκέψεις ο θόρυβος, ο αφύσικα μεγάλος, ο παράλογος θόρυβος για μια αναφορά του Γιώργου Κυρίτση. Για μια όντως ατυχή αναφορά, μια λάθος λέξη μάλλον, σ' ένα πραγματικά έξοχο άρθρο - παρέμβαση. Παρέμβαση βαθύτατα πολιτική, εύστοχη, καίρια. Ένα άρθρο που, πέρα από τη στερεότητα των επισημάνσεων, έβγαζε ίσως κάπως περισσότερο θυμό απ' ό,τι συνηθίζεται. Και πώς να μη βγάζει θυμό αφού επρόκειτο για κείμενο απαντητικό σε πραγματικούς λιβέλους εναντίον του.
Συνέχεε εκεί ο Κυρίτσης τους προνομιούχους του τόπου με τους «μενουμευρωπαίους», όπως τους απεκάλεσε. Κι εκεί ακριβώς βρισκόταν η αστοχία, το λάθος. Από κει και πέρα επιχειρηματολογούσε, με εξαιρετικό τρόπο, για τα πολιτικά αυτονόητα. Ότι, ας πούμε, ρόλος και καθήκον της κυβέρνησης της Αριστεράς είναι τα βάρη που είναι υποχρεωμένη να μοιράσει να μην πέσουν σ΄ εκείνους που χτυπήθηκαν περισσότερο, που έχασαν σχεδόν τα πάντα στα έξι μνημονιακά χρόνια. Αλλά στους άλλους, σ' εκείνους που το αντέχουν. Να μοιραστούν δηλαδή τα βάρη στοιχειωδώς δίκαια. Με πρόνοια ν' ανακουφιστούν, όσο γίνεται, οι πρώτοι. Για να καταφέρουν να ζήσουν στην τελική. Κι αυτό προσπαθεί να κάνει σήμερα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για την «ταξική μεροληψία» υπέρ των αδυνάτων, για την οποία έχουν επανειλημμένα μιλήσει κυβερνητικά στελέχη. Και, επιτέλους, τι διάολο Αριστερά θα ήταν αν δεν το 'κανε; Αν δεν το προσπαθούσε, τουλάχιστον, όσο μπορούσε. Προκειμένου μάλιστα για χώρα της οποίας το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα λειτουργεί, από χέρι, υπέρ των ισχυρών...

Αμηχανία ανοησίες κατεργάζεται

Εδώ που τα λέμε, δεν χρειάζεται να είσαι αριστερός για να πολιτεύεσαι μ' αυτή τη λογική. Πρόκειται για στοιχειώδες κοινωνικό (και πολιτικό) καθήκον του οποιουδήποτε. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βεβαίως έχει άλλη άποψη. Καθώς «κατήγγειλε» προσφάτως τον ΣΥΡΙΖΑ, στη Βουλή, ακριβώς γι' αυτό. «Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ -είπε- διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων». Και το είπε προς ψόγον!
Το ζήτημα λοιπόν είναι πως η Ν.Δ. του Μητσοτάκη, αλλά και τα κόμματα της λεγόμενης Κεντροαριστεράς (αν είναι δυνατόν!), με πολεμική εμπροσθοφυλακή τα ιδιωτικά κανάλια εννοείται, «αξιοποίησαν» με τρόπο θεαματικά παραπλανητικό το σχόλιο του Κυρίτση. Σε προφανή στρατηγική αμηχανία ευρισκόμενα, μετά το ναυάγιο του στόχου της «αριστερής παρένθεσης», αποφάσισαν να καταφύγουν σε παραπολιτικού χαρακτήρα ακραίες απιθανότητες. Υποστηρίζοντας, με ελαφρότητα που κυριολεκτικά τρομάζει, πως ο Κυρίτσης δεν είναι παρά η γνήσια, αν και ανομολόγητη, φωνή της «ψυχής» του ΣΥΡΙΖΑ. Και ότι δι' αυτού αποκαλύπτεται η κρυφή του ατζέντα. Η ατζέντα, συμφώνως τω πνεύματι της οποίας πρόκειται να τιμωρηθούν σκληρά όσοι ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, επειδή ακριβώς ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα! Μάλιστα. Τόσο μαύρες ψυχές οι συριζαίοι. Ανάθεμα δε αν οι τα τοιαύτα υποστηρίξαντες, αλλά και εκείνοι που τα αναπαρήγαγαν, είχαν ποτέ διαβάσει το άρθρο του Κυρίτση. Πολύ περισσότερο βεβαίως οι αποδέκτες της ασχημίας οι οποίοι, στο κάτω - κάτω, δεν είχαν καμιά υποχρέωση προς τούτο.
Ε, από 'κεί και πέρα, γράφτηκαν τα πάντα, ακούστηκαν τα πάντα. Και τα πιο απίστευτα. Όπου το κοντέρ εν προκειμένω έσπασε η Ντόρα Μπακογιάννη. Υποστηρίζοντας ότι στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ποτέ ούτε, φυσικά, υπάρχουν τάξεις. Δεδομένου ότι δεν υπήρξαν ποτέ αριστοκράτες, λέει. Επειδή λοιπόν εμείς εδώ δεν είχαμε ποτέ δούκες, κόμητες, βαρόνους και μαρκησίους, δεν έχουμε και κοινωνικές τάξεις. Όλοι μας το ίδιο, ένα και το αυτό. Μάλιστα. Ζούσαμε λοιπόν πάντα στην ιδανική αταξική κοινωνία και δεν το ξέραμε. Κι όλ' αυτά η Ντόρα, όχι κανάς πολιτικά ανελλήνιστος καραδεξιός. Η Ντόρα...

ΥΓ.: Την κοινοβουλευτική περίοδο 1974-1977 υπουργός Εργασίας στην κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν ο Κωνσταντίνος Λάσκαρης. Ο περί ου ο λόγος λοιπόν υπουργός, στις 24 Μαΐου του 1976, στην εισηγητική έκθεση του Νόμου 330 «Περί εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών» έγραφε επί λέξει: «Δεν υπάρχει πλέον εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο». Μιλώντας δε στους δημοσιογράφους, συμπλήρωνε: «Δεν θα επιτρέψωμεν την πάλην των τάξεων»...
Εννοείται ότι ο Κωνσταντίνος Λάσκαρης έμεινε στην πολιτική Ιστορία του τόπου ακριβώς (και μόνο) γι αυτό. Ότι είναι εκείνος που κατήργησε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και απαγόρευσε την πάλη των τάξεων στην Ελλάδα.
Δεν θα συμβεί, ασφαλώς, το ίδιο προκειμένου για την Ντόρα Μπακογιάννη. Θα ήταν άδικο...


Αναδημοσίευση από την: Αυγή