Μαύρα σύννεφα στην παγκόσμια οικονομία.

Γράφει: ο  Παντελής Τοψιδέλης

Manager σε χρηματοοικονομική πολυεθνική εταιρία. 

 Το 2008 βλέπουμε να ξεκινάει μια παγκόσμια οικονομική κρίση με την χρεοκοπία της Lehman Brothers η οποία αφήνει ένα οικονομικό κενό τις τάξης των 600 δισεκατομμυρίων δολαρίων και ένα ερώτημα το οποίο μπορούμε πλέον να υποθέσουμε μετά από 8 χρόνια οικονομικής ύφεσης, «Μήπως είμαστε τον 1^ο  Παγκόσμιο Οικονομικό Πόλεμο;» Σενάριο επιστημονικής φαντασίας για τους πιο πολλούς, σενάριο το οποίο αρχίζει να φαίνεται πίσω από τα μαύρα παγκόσμια οικονομικά σύννεφα του πλανήτη για αυτούς που ασχολούνται με τα οικονομικά.

 Η Ευρώπη της Άνγκελα Μέρκελ, του χερ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, του Ματέο Ρέντζι, του Φρανσουά Ολάντ του Γερούν Ντάισελμπλουμ, του Αλέξη Τσίπρα, του Μάριο Ντράγκι, και του Μάτριν Σουλτς, βρίσκετε σε μια σειρά καταιγιστικών εξελίξεων. Οι τράπεζες τις Ιταλίας και της Γαλλίας βρίσκονται πλέον στους Γερμανικούς Φούρνους της Ευρώπης και είναι έτοιμες να σκάσουν βαδίζοντας προς την χρεοκοπία και κατά συνέπεια προς το κούρεμα καταθέσεων «bail in» σύμφωνα με την Κοινοτική Οδηγία BRRG. Το Γαλλο-Ιταλικό μέτωπο κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το «bail in» των τραπεζών είναι πλέον γεγονός. Στην Ελλάδα τι επρόκειτο να γίνει με το κούρεμα καταθέσεων των τραπεζών;

Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή.

Πριν από την κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008, ο μόνος παγκόσμιος οργανισμός για το τραπεζικό σύστημα που είχαν οι 20 ισχυρότεροι του πλανήτη ήταν το FSF το οποίο ήταν το ανώτατο όργανο ελέγχου των τραπεζών. Η οικονομική κρίση του 2008 έφερε επιτακτικά τους G20 στο τραπέζι του διαλόγου με αποτέλεσμα το 2009 να βλέπουμε να δημιουργείτε το FSB (Financial Stability Board) το οποίο διοικείτε από τραπεζίτες και σκοπό έχει να σταματάει την χρεοκοπία των τραπεζών. Στο παιχνίδι όμως υπάρχει και το Παγκόσμιο Οικονομικό Όργανο των Τραπεζών το οποίο ονομάζεται BIS, και μαζί με το FSB είναι τα νέα Οικονομικά Αφεντικά του Παγκόσμιου Χρηματοοικονομικού συστήματος.

Το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό πρόβλημα των τραπεζών, τα αποτελέσματα της Κύπρου με αποτέλεσμα των κούρεμα καταθέσεων, το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, σε συνδυασμό με τον χαμηλό έως και αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης σε παγκόσμιο επίπεδο αναγκάζουν νέα συνάντηση στην Αγία Πετρούπολη των G20 το 2013. Πριν από αυτή την συνάντηση η Ευρωπαϊκή Ένωση για χάρη των τραπεζιτών  χαλάει το ποσό των 2 τρισεκατομμυρίων ευρώ με τελικό αποδέκτη το τραπεζικό σύστημα και 600 εκατομμύρια ευρωπαίοι πολίτες καλούνται να πληρώσουν αυτό το ποσό μέσω άμεσων ή έμμεσων φόρων, την ίδια στιγμή που η Αμερική εισχωρεί ζεστό χρήμα στις Αμερικάνικες τράπεζες περίπου 2,1 τρισεκατομμύρια δολάρια, με αποτέλεσμα το Παγκόσμιο Α.Ε.Π. να είναι αρνητικό ως και μηδενικό στην καλύτερη περίπτωση και η παγκόσμια οικονομία να βρίσκετε σε κατάρρευση. Στην Αγία Πετρούπολη το 2013 γεννιέται το TLAK (total loss – absorbing capacity).

Το TLAK είναι ένα εργαλείο για τις μεγαλύτερες παγκόσμιες τράπεζες και δουλεύει σαν σωσίβιο έτσι ώστε αν κάποια αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα κατάρρευσης να μην χρειαστεί να συμπαρασύρει και τις άλλες συστημικές τράπεζες. Για παράδειγμα αν μια τράπεζα στην Ελλάδα αντιμετωπίσει πρόβλημα χρεοκοπίας τότε επωμίζονται το βάρος της χρεοκοπίας οι αντισυμβαλλόμενοι με αυτή, με συνέπεια την κατάρρευση όχι μόνο μιας τράπεζας, αλλά των καταθετών με bail in, έως και του κράτους με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσουν όχι μόνο μια, αλλά και άλλες οικονομίες του κόσμου.

Η Ευρώπη δεν έχει καταφέρει να μαζέψει ακόμα αυτά τα κεφάλαια που χρειάζονται για το σωσίβιο των τραπεζών, και οι Ιταλικές μαζί με τις Γαλλικές τράπεζες πιέζουν σήμερα την Ιταλική και την Γαλλική κυβέρνηση του Μάριο Ντράγκι και του Φρανσουά Ολάντ αντίστοιχα, έτσι ώστε αν χρειαστούν βοήθεια, η βοήθεια να έρθει από τις πλάτες των Ευρωπαίων Φορολογούμενων. Οι χρεοκοπημένες πλέον τράπεζες ζητούν νέα κοροΐδα να πληρώσουν την απληστία τους, θέλουν να ρισκάρουν τα πάντα χωρίς όμως να αναλαμβάνουν την αποτυχία, θέλουν να παίρνουν τα κέρδη και την χασούρα να την πληρώνουν άλλοι. Τα νέα θύματα των τραπεζών θα λέγονται καταθέτες και αυτό γιατί οι καταθέσεις που έχουμε στις τράπεζες είναι αέρας μέσα σε μια φούσκα που γρήγορα θα σκάσει με αποτελέσματα την αεριοποίηση του τραπεζικού συστήματος.

Στην Ελλάδα τα Capital Control ήρθαν και θα μείνουν. Οι ελληνικές τράπεζες είναι χρεοκοπημένες χωρίς αποθεματικά και στο έλεος των κερδοσκόπων του χρηματιστηρίου. Οι πολίτες εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα πλέον νεκρό τραπεζικό σύστημα το οποίο έχει χάσει την αξιοπιστία του απέναντι στους καταθέτες. Οι Έλληνες καταθέτες αντιμετώπισαν το κλείσιμο των τραπεζών το περασμένο καλοκαίρι, αντιμετωπίζουν τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας οι οποίοι έχουν ξεκινήσει, την πώληση των κόκκινων δανείων σε Fan του εξωτερικού το οποίο νομοθετείτε το επόμενο χρονικό διάστημα και ένα ενδεχόμενο κούρεμα καταθέσεων το οποίο όλο και πιο ορατό γίνεται μετά από το Ιταλικό- Γαλλικό τραπεζικό πρόβλημα που έχει προκύπτει.

Πριν από μερικά χρόνια ακούγαμε από ανώτατους αξιωματούχους να επενδύσουμε στο Ελληνικό Χρηματιστήριο και ότι η Ελληνική Οικονομία είναι από της πιο ισχυρές στο Παγκόσμιο Οικονομικό Σύστημα. Σήμερα ακούμε πάλι από ανώτατους αξιωματούχου ότι θα πρέπει να επιστρέψουμε τα χρήματά μας στις τράπεζες και ότι το Ελληνικό Τραπεζικό Σύστημα έχει διασωθεί. Ο κάθε ένας μπορεί να κάνει αυτό που πιστεύει. Η δική μου άποψη και αυτό αφορά μόνο δικές μου εκτιμήσεις είναι ότι  θα πρέπει να καταλάβουμε, ότι η απομάκρυνση από το τραπεζικό σύστημα των καταθέσεων θα πρέπει να είναι ένας από τους στόχους που επιβάλλεται για κάθε καταθέτη αν θέλει να σώσει της οικονομίες του. Το τραπεζικό σύστημα δεν μπορεί να ανταποκριθεί και αυτό γιατί δεν έχει σε αποθεματικά ρευστότητας (δηλαδή σε ζεστό χρήμα) τις καταθέσεις των καταθετών, με αποτέλεσμα να μην ισχύ η καλή πίστη του τραπεζικού συστήματος, καταρτώντας έτσι την αρχή της λειτουργία του, δηλαδή τα χρήματα το οποία καταθέτεις σε μια τράπεζα σε ρευστό, μετά από την κατάθεση είναι αέρας κοπανιστός.

Εξάλλου βλέπουμε ότι η τράπεζες έχουν πάρει το ρόλο των ασφαλιστικών εταιριών και ασφαλίζουν αυτοκίνητα και σπίτια για να βγάλουν κανένα φράγκο μήπως και καταφέρουν στο τέλος του μήνα να πληρώσουν το προσωπικό τους και τα τρέχων έξοδα.

Μήπως θα πρέπει να στραφούμε σε άλλες οικονομικές και αποταμιευτικές λύσεις εκτός τραπεζών; Με το να κάθεσαι σε μια τράπεζα με τις αποταμιεύσεις σου είναι σαν να παίζεις με σπίρτα σε μπαρουταποθήκη και μόνο θύμα την τσέπη σου. Εξάλλου αυτό που παρουσιάζουν οι Τράπεζες και οι Τραπεζίτες ως τραπεζικά κεφάλαια είναι αέρας κοπανιστός.