Δευτέρα 6 Ιουλίου 2015

Όταν το «εμείς» δεν ακυρώνει το «εγώ»



Ακούμε συχνά σε εκλογικές διαδικασίες καραμέλα  η αναφορά στο Μακρυγιάννη να προτάσσεται το «εμείς», η συλλογικότητα δηλ.  έναντι του ατομικισμού που ωθεί σε δράσεις που αποσκοπούν στο ίδιο αλλά όχι πάντα στο γενικό συμφέρον.
Αυτό το δημοψήφισμα ίσα ίσα απέδειξε ακριβώς τη δύναμη του «εγώ» απέναντι σ΄ ένα παρεξηγημένο  «εμείς», που οδήγησε στην παγκοσμιοποίηση και, τα τελευταία χρόνια, στη στρεβλά δομημένη «Ευρώπη των Λαών».
Και να εξηγηθώ. «Εμείς» δεν σημαίνει υποτάσσω το «εγώ». Δεν σημαίνει ότι καταπιέζω τον εαυτό μου σε βαθμό να μην τον ανέχομαι πλέον για να παραμείνω μέρος ενός συνόλου με αμφίβολους στόχους, διαφορετικούς από τους δικούς μου, που δεν αποβλέπουν και στο δικό μου παρά μόνο στο συμφέρον του άλλου. Δεν σημαίνει το «εμείς» παραμένω μέλος μιας ομάδας, ενός έθνους, μιας Ευρώπης χωρίς να βάζω και τα δικά μου τα όρια.
«Ναι» στην Ευρώπη δεν σημαίνει ναι σε όλα όσα επιβάλλουν οι άλλοι, μόνο για να παραμένω μέσα, ουρά των ανατολικών ουρών, ο τύπος «της προσκολλήσεως»,  που θα είμαι μια ζωή ο αποδιοπομπαίος τράγος, το παιδί για να του τη λένε οι άλλοι, αυτός που ανέχεται τα καψόνια για να τον κάνουν παρέα.  
Με την έννοια αυτή το χθεσινό δημοψήφισμα απέδειξε ότι το «εγώ» ενός ισχυρού έθνους – όπως αποδεικνύει πάντα το ελληνικό σε δύσκολες καταστάσεις -  μπορεί κάποιες φορές να επιβληθεί του «εμείς»  κάποιων συνασπισμένων κρατών, τα οποία θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσουν αν έχουν ανάγκη ή όχι την παρέα μας. Γιατί το φίλο σου τον δέχεσαι σαν ίσο, το «εμείς» προϋποθέτει ότι αποδέχεσαι πως ο άλλος έχει κι «εγώ», δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ακυρώνει το «εγώ» του για να ενταχθεί στο «εμείς»… σου.
Αυτό το δημοψήφισμα κι ο σκεπτικισμός που το ακολουθεί περί των εννοιών του μερικού και του όλου, μοιραία έγιναν η αιτία να μυηθούν μια στάλα όλοι οι Ευρωπαίοι σ΄ αυτό που ΕΜΕΙΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ ονομάζουμε πολιτική φιλοσοφία. Γιατί θέλουν δε θέλουν, κι αυτή η γαμημένη από δω ξεκίνησε!
Βίκυ Ψυλλάκη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αρχειοθήκη ιστολογίου