Πόσος πλούτος πάει χαμένος

Γράφει ο  Χρήστος Θεοχάρης

Αναρωτήθηκες ποτέ πόσος πλούτος πάει χαμένος σ΄ αυτήν τη χώρα; Μάλλον όχι, γιατί μέχρι σήμερα τα είχες όλα στο πιάτο, δεν απέκτησες ποτέ την παιδεία να σκέφτεσαι γιατί έτσι το ήθελαν κάποιοι, δεν συνειδητοποίησες ποτέ σου πού σε οδηγούν κι εσύ ακολουθούσες, χορεύοντας και τραγουδώντας, μέχρι που σε έφταναν στο …the end. Έλα όμως που ακόμα και τώρα, λόγω συνήθειας βλέπεις, δε λες ν΄ αλλάξεις, δε λες να ξυπνήσεις. Συνεχίζεις ν΄ αγοράζεις την όποια εισαγόμενη σαβούρα, γιατί τάχα μου είναι πιο φθηνή, χωρίς να λαμβάνεις υπόψη ότι το φτηνό κρέας το τρων τα σκυλιά. Χωρίς ακόμη και σήμερα να έχεις αντιληφθεί πως αυτή σου η στάση, να κολλάς σα βδέλλα στο φθηνό κι εισαγόμενο, σ΄ έφερε στο σημερινό σου κατάντημα. Δεν έχεις ακόμη καταλάβει ότι αυτή η συνταγή ήταν για να πλουτίσουν οι λίγοι. Νομίζεις ότι εγκαταλείποντας κάθε τι ελληνικό, καθετί δύσκολο, θα οδηγιόσουν στην ευημερία και στον πλούτο;

Όπως τότε που δεν ήξερες – και δεν ήθελες να ξέρεις -  πως όλα τα ωραία έχουν μικρή διάρκεια. Πως κάποια στιγμή θα  πλήρωνες το λογαριασμό.  Και το δυστύχημα είναι ότι έφτιαξες κι άλλες γενιές, που θα πληρώνουν για πολύ ακόμη, εφόσον τους δίδαξες αυτά που εσύ κατάπινες αμάσητα τόσα χρόνια.

Ποιο ήταν άραγε το όνειρό σου; Αναζήτησες ποτέ την ευτυχία της δημιουργίας; Αναλογίστηκες πως κάποια στιγμή το αραλίκι θα σου δημιουργούσε πρόβλημα; Για σκέψου, ποιο ήταν το όνειρό σου Έλληνα; Να μπεις στο δημόσιο, ν΄ αράξεις. Να βάλεις μέσο το βουλευτή να σου βολέψει τον κανακάρη σου, τη θυγατέρα σου, ακόμη και τη γυναίκα σου – γιατί όχι, εσύ μια φορά τέσσερις ψήφους δεν του έδωσες; Κι από πού θα πληρώνεστε όλοι αυτοί, ρε αδελφέ, όταν όλοι θα είσαστε στο δημόσιο, αραχτοί και λάιτ, χωρίς να παράγετε τίποτα σ΄ αυτήν τη χώρα;  Χωρίς παραγωγή πλούτου, πώς μπορεί να ζήσει ένας λαός; Όταν ο βουλευτάκος σου, που έγινε με τη δική σου πλάτη υπουργός και πρωθυπουργός, το μόνο που είχε στο άδειο του κεφάλι - αφού κι αυτός παρέμενε κατ΄ εικόνα και ομοίωση δικιά σου – ήταν να διατηρεί τη θέση του στην εξουσία, δανείζοντας συνεχώς για να μπορεί να πληρώνει εσένα, τον κοπρίτη, και να πλουτίζει αυτός και η οικογένειά του;

Υπήρχαν βέβαια και κάποια κορόιδα, που προσπαθούσαν κάτι να κάνουν, να δημιουργήσουν φτιάχνοντας μονάδες παραγωγής και δουλεύοντας σκληρά αλλά, βλέπεις, δεν είχαν ποτέ τους καμία βοήθεια ουσιαστική από το κράτος και τους ταγούς του. Σ΄ αυτούς τους τελευταίους πάλι δεν έμενε χρόνος να ασχοληθούν και να επενδύσουν στην υγιή ιδιωτική πρωτοβουλία, αφού το μόνο που τους απασχολούσε – τους αχρείους – ήταν πώς θα ξαναβγούν στις επόμενες εκλογές κάνοντας όλο και περισσότερα ρουσφέτια, ζημιώνοντας την πατρίδα – οι προδότες – και απεμπολώντας το μέλλον  αυτού του τόπου.

Όλα αυτά όμως έγιναν. Τα αποτελέσματα γνωστά. Τώρα τι; Τι κάνουμε τώρα; Μήπως ήρθε η ώρα, έστω και τώρα, να σηκώσουμε τα μανίκια και να πιάσουμε δουλειά; Ξεκινώντας από το να στείλουμε στο διάολο όλους αυτούς τους κερατάδες κι απ΄ τις δύο παρατάξεις που τόσα χρόνια έπαιξαν στα ζάρια τις τύχες και το μέλλον αυτής της χώρας; Και επενδύοντας στο φυσικό πλούτο της Ελλάδας μας;

Πόσος πλούτος αλήθεια πάει χαμένος κι αναξιοποίητος; Για να σκεφτούμε λίγο τι φυτρώνει στα βουνά και τους κάμπους του τόπου μας, ακόμη ακόμη και στις αυλές των σπιτιών μας, που αν το εκμεταλλευτούμε, μπορούμε ν΄ αλλάξουμε τη ρότα προς τον γκρεμό που έχουμε πάρει. Πόσα υψηλής ποιότητας αιθέρια έλαια θα μπορούσαμε να παράξουμε και να κάνουμε κι εξαγωγές; Έχουμε αυτό το ντελικατέσσεν – φρούτο που ονομάζεται φραγκόσυκο. Ποιος του δίνει σημασία; Κι όμως εκείνο θα μπορούσε να δώσει πολλά. Πόσες ελιές πέφτουν στο χώμα; Πόσα αρωματικά φυτά φυτρώνουν στις βουνοκορφές και στα λαγκάδια μας;

Πόσα και πόσα που, αν καθίσουμε και σχεδιάσουμε σωστά, θα φέρουν άλλον αέρα , δίνοντας ανάσα οικονομική και δημιουργώντας θέσεις εργασίας, αρκεί να θέλουμε να δουλέψουμε. Πλούτος υπάρχει άφθονος στην Ελλάδα. Ως πότε θα τον αφήνουμε να πηγαίνει χαμένος;

Χρήστος Θεοχάρης