Οι πολίτες, η εκκλησία και το σύνδρομο της εξουσίας

Ούτε 7 μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων της, η «νέα» δημοτική αρχή αποδεικνύει με το χειρότερο τρόπο τα τραγικά αποτελέσματα του λεγόμενου συνδρόμου της εξουσίας, την ίδια στιγμή που καταφέρνει να είναι εντελώς αναποτελεσματική ακόμη και σε απλά καθημερινά πράγματα ρουτίνας.

Όταν τον περασμένο  Μάιο οι δημότες αποφάσιζαν να δώσουν μια ευκαιρία στη σημερινή δήμαρχο, είχαν μέσα τους βαθιά ένα φόβο όσο αφορά το μετά. Αλλά είχαν και μια ελπίδα ότι δεν θα μετακυλούσε σε φαινόμενα αλαζονείας, όπως αυτά που επανειλημμένα είχαμε βιώσει με προηγούμενες δημοτικές αρχές. Όταν ψήφιζαν τη Ρ. Νάννου, ψήφιζαν έναν άνθρωπο που πίστευαν ότι γνώριζαν καλά, ένα άνθρωπο που τους διαβεβαίωνε ότι η πόρτα του θα είναι πάντα ανοιχτή και πως θα εργασθεί για τα συμφέροντα του δημότη χωρίς διακρίσεις σε φίλους και «άλλους».

Ούτε μισός χρόνος δεν χρειάστηκε να περάσει από τότε κι οι φόβοι τους βγήκαν αληθινοί, κι οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν για μια ακόμη φορά με το χειρότερο τρόπο. Έχουμε την «τύχη», όσοι παρακολουθούμε, να βιώνουμε το πιο απαξιωμένο δημοτικό συμβούλιο που έχει περάσει στην ιστορία μέχρι σήμερα.

Μάταια η πρόεδρος προσπαθεί μερικές φορές να επιβάλει την τάξη. Έχει να αντιμετωπίσει μια δήμαρχο που θέλει να προεδρεύει συγχρόνως και δε ζητά ποτέ το λόγο, μια αντιδήμαρχο που παίρνει το λόγο όποτε θέλει, δημοτικούς συμβούλους της πλειοψηφίας να κοιμούνται, εξωθεσμικούς παράγοντες να παρεμβαίνουν και να μιλούν όποτε γουστάρουν από μικροφώνου, αντιπολίτευση που διαμαρτύρεται αλλά οι της πλειοψηφίας τους αφαιρούν με το έτσι θέλω το λόγο, πολίτες που διαμαρτύρονται κι αυτοί γιατί αντιμετωπίζονται σαν ζητιάνοι….  

7 μήνες χρειάστηκαν για να μείνει ο βασιλιάς γυμνός. Σ΄ ό,τι κι αν ζητά ο πολίτης η απάντηση είναι «δεν έχουμε προϋπολογισμό, δεν έχουμε τεχνικό πρόγραμμα». Συνδέσεις σταμάτησαν να γίνονται, οι δρόμοι είναι σε ακόμη πιο άθλια κατάσταση, το κέντρο κλειστό λόγω έργων για τα οποία ουδείς στο δήμο γνωρίζει να πει πότε πραγματικά τελειώνουν παρά όλοι παραπέμπουν στην Περιφέρεια και νίπτουν τας χείρας τους, τα σχολεία έμειναν χωρίς πετρέλαιο, τα γήπεδα παραμένουν σε άθλιο χάλι, οι δημοτικές κοινότητες εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται ως οι φτωχοί συγγενείς χωρίς καμία ουσιαστική αρμοδιότητα, οι λάμπες του δημοτικού φωτισμού η μία μετά την άλλη σβήνουν και περιοχές ολόκληρες τυλίγονται στο σκότος, εθελοντές παραμένουν στο δήμο μόνο που είναι άλλοι, οι κοινωνικές δομές υπολειτουργούν, φράγκο -μας λένε- δεν υπάρχει και κινδυνεύουν ακόμη κι οι μισθοί των υπαλλήλων, για πληρωμή προμηθευτών ούτε κουβέντα…

Και σα να μη φτάνει αυτή η απόλυτη αναποτελεσματικότητα που βιώνουμε καθημερινά (το ωραίο είναι πως έχουν και αντιδήμαρχο καθημερινότητας), πρέπει οι πολίτες να αισθάνονται κι ένοχοι όταν ζητούν να μάθουν τι έχει γίνει με τα χρήματα που προορίζονταν για συγκεκριμένους σκοπούς. Λίγους μήνες μετά το χαράτσι στα δημοτικά τέλη, λίγους μήνες μετά τη μαύρη μέρα στα χρονικά του Δ.Σ. όπου η δήμαρχος κάλεσε την Αστυνομία να βγάλει έξω τους πολίτες που διαμαρτύρονταν για την αύξηση των τελών, στο δημοτικό συμβούλιο της 23. Μαρτίου, όταν η Ένωση Γονέων Σαλαμίνας και ο Σύλλογος Δασκάλων ζήτησαν να γνωρίσουν πού πήγαν τα 90.000€ που έχει λάβει από το Σεπτέμβριο η Πρωτοβάθμια Σχολική Επιτροπή Παιδείας του Δήμου (που διαχειρίζεται πλέον τα κονδύλια των σχολείων) και γιατί δεν απαντήθηκε σχετικό έγγραφό της από το Φεβρουάριο, η δήμαρχος εγκάλεσε γονείς και δασκάλους, ζητώντας με τη σειρά της να της πουν ποιος νόμος λέει ότι μπορούν να την ελέγχουν.

Μάλλον δεν έχει καταλάβει καλά η δήμαρχος, αλλιώς δεν εξηγείται. Όταν ασκείτε διοίκηση, αγαπητή κ. δήμαρχε, μοιραία ελέγχεστε. Κι ένας απλός δημότης να έρθει στο γραφείο σας και να σας ζητήσει ένα στοιχείο, οφείλετε, αν πιστεύετε πραγματικά αυτά που λέγατε προεκλογικά, να του το δώσετε. Πόσο μάλλον σύλλογοι που εκπροσωπούν όλο το νησί και σας απευθύνονται εγγράφως. Πόσο μάλλον όταν στα σχολεία δεν υπάρχει σταγόνα πετρέλαιο, όταν στα σχολεία δεν υπάρχει χαρτί φωτοτυπίας, όταν στα δημοτικά σχολεία δεν υπάρχει χαρτί υγείας! Η στοιχειώδης δημοκρατική ευαισθησία και οι στοιχειώδεις κανόνες διαφάνειας επιβάλουν να δέχεστε την κριτική και να απαντάτε σε ερωτήματα. Αν φυσικά δεν φοβάστε τίποτα και είστε πεπεισμένη ότι όλα έχουν γίνει σωστά. Μπορεί η καλύτερη άμυνα να είναι η επίθεση αλλά πάει πολύ να εγκαλείτε τους ανθρώπους που αγωνιούν για τα παιδιά τους όταν εσείς δεν είστε πουθενά συνεπείς. Και πάει πάρα πολύ να απαγορεύετε κι από πάνω μέσα στο δημοτικό συμβούλιο στο συνεργάτη σας και πρόεδρο της Πρωτ. Επιτροπής Παιδείας κ. Φασουλή να δώσει στοιχεία. Τι φοβάται η δήμαρχος; Γιατί δεν δίνει στοιχεία; Πού διατέθηκαν τα χρήματα; Γιατί δεν θέλει  να έχουν χρήματα τα σχολεία, όπως γίνεται σε πολλούς άλλους δήμους; 

Και πάμε στην ιστορία με την Εκκλησία χρονιάρες μέρες. Μέσα στη Σαρακοστή ξαφνικά γεμίζει η Σαλαμίνα φυλλάδια, όπου οι μάρτυρες του Ιεχωβά καλούν σε συγκέντρωση στη «Δ. Μπόγρη» παραμονές της Μ. Εβδομάδας. Κλήρος και πιστοί αναστατώνονται. Η βιαστική αυτή απόφαση της δημάρχου που φαίνεται να πείστηκε εύκολα από το ενοίκιο που πιθανολογείται ότι θα λάβει ο δήμος για την αίθουσα, ξεσήκωσε το θρησκευτικό αίσθημα και δημιούργησε πολλά ερωτηματικά για τη δημοτική αρχή που φάνηκε ότι πόρρω απέχει από τη μέχρι σήμερα στάση που έδειχνε ότι έχει απέναντι στην Εκκλησία. Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έτσι έχουν τα πράγματα- αναμένουμε να δούμε πώς θα εξελιχθεί το θέμα κι αν κάτι θα αλλάξει στην απόφαση της δημάρχου.

Όλα όμως τα παραπάνω σ΄ ένα συμπέρασμα οδηγούν. Κι αυτή τη φορά, όπως λέει ένας καλός φίλος δικός μου και δικός τους… «σάμπως να μπήκε στραβά το ράμμα».

Β.Ψ.