Ευχές … ηλεκτρονικά!

Γράφει η Βίκυ Ψυλλάκη

Πρώτα πηγαίναμε στους φίλους μας ή κάναμε Πάσχα όλη η οικογένεια μαζί ή σούβλιζε όλη η γειτονιά παρέα στα σοκάκια, στις αυλές και στις εξοχές. Χορός, τραγούδι, κουβεντούλα, κρασί και μεζές με το σούβλισμα, σχόλια και κουτσομπολιό μέχρι το βράδυ.

 Ύστερα ήρθε το τηλέφωνο. Παίρναμε ένα τηλέφωνο το φίλο ή τον ξάδελφο και τελειώναμε. Πιο μικρές ο παρέες, πιο λίγα τα γέλια κι οι φωνές.

Μετά, εκεί στα μέσα της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα να΄ σου και έκανε την εμφάνισή του στη ζωή μας το κινητό. Και μαζί του τα SMS, τα γραπτά μηνυματάκια που έστελνες ομαδικά και καθάριζες!  Όλη την ημέρα το κινητό βούιζε «μπιμ μπιπ, μπιπ μπιπ…». Από δω ψήναμε, από κει στέλναμε ευχές στο γείτονα, δυο σπίτια παρακάτω! Που να τηλεφωνείς τώρα, να σου πιάνουν την κουβέντα! Στέλνεις εκεί ένα «χρόνια πολλά» και καθαρίζεις!
Οι παρέες, εν τω μεταξύ, μικρύνανε κι άλλο. Γιατί με το τηλεφώνημα, όπως και να το κάνουμε, κανόνιζες να΄ ρθεί κι ο άλλος που δεν είχε πού να πάει. Ενώ τώρα τον απέφευγες μια χαρά!

Τα τελευταία χρόνια έγινε μόδα το f/b  ή αλλιώς facebook, ένας νέος τρόπος να επικοινωνείς με τον άλλο μέσα από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, να στέλνεις ομαδόν χρόνια πολλά και να δέχεσαι απ΄ όσους τα διαβάζουν. Αποτέλεσμα; Δε βλέπουμε την ώρα να στηθούμε όλοι μπροστά από το μαραφέτι και να ….επικοινωνήσουμε με τους …φίλους μας για να μας ευχηθούν και να τους ευχηθούμε.

Και καλά, να΄ ναι ο άλλος στη Γερμανία και μεις στην Ελλάδα, το καταλαβαίνω. Αλλά να μένει δυο στενά παρακάτω και μεις να του λέμε χρόνια πολλά από τον υπολογιστή, ε, πάει πολύ!

Αυτή λοιπόν η ιδιότυπη μορφή επικοινωνίας – επικοινωνία χωρίς επικοινωνία, πώς έλεγε παλιά ο Κωνσταντάρας «θέλω ένα καφέ χωρίς καφέ!» -  μια επικοινωνία του καναπέ, το ίδιο όπως έχει γίνει και η ψυχαγωγία μας κι η ενημέρωσή μας κι η σχέση μας με τα παιδιά μας κι η μόρφωσή μας ακόμη, του καναπέως -  τείνει να αντικαταστήσει πλήρως την προσωπική επαφή, διότι αφενός είναι πιο οικονομική αφετέρου πιο βολική. Κι αν στην Ελλάδα δεν κρατούσε ακόμη και σήμερα η οικογένεια, είναι βέβαιον ότι θα σουβλίζαμε αρνί ηλεκτρονικά και θα αεροτρώγαμε εικόνες!

Γιατί τι είναι μωρέ το Πάσχα; Μια ευκαιρία – πέραν από τη θρησκευτική του διάσταση – να έρθουμε κοντά με τους άλλους, κοντά, κοντά!!! Να τους σφίξουμε το χέρι, να τους φιλήσουμε, να κάνουμε το καλαμπούρι μας, να γελάσουμε, να χορέψουμε, να τραγουδήσουμε μαζί.  Αυτό είναι  προσωπική επαφή κι όχι η φωτογραφία τους σε μια άκρη της σελίδας μας. Ν΄ ανοίξουμε τα σπίτια μας και την καρδιά μας να μπει λίγο φως, χωρίς μιζέριες και γκρίνιες για τα δύσκολα οικονομικά που δεν τελειώνουν ποτέ. Σταματήσαμε να στέλνουμε και κάρτες. Ακόμη κι ένας φίλος που μας είχε συνηθίσει και περιμέναμε την κάρτα του πώς και τι κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, φέτος έμαθε κι αυτός το μέιλ.

Στο χέρι μας είναι να κρατήσουμε την ατμόσφαιρα των παιδικών μας χρόνων. Την εκκλησία, τον Επιτάφιο με τα λουλούδια του, τις μυρωδιές των γλυκών που πλημμύριζαν τα σπίτια, τα βαμμένα αυγά με τις χαλκομανίες, το τραπέζι του Πάσχα με την οικογένεια και τους φίλους, τις πασχαλινές κάρτες. Η μανία των Νεοελλήνων από τη Μεταπολίτευση και μετά να γίνουν Ευρωπαίοι μας έχει μετατρέψει σε κακέκτυπο των βορείων εταίρων μας.  Επιχειρώντας να ενσωματωθούμε σε μια ασαφή εικόνα μιας παγκοσμιοποιημένης κοινότητας, αφεθήκαμε να χάσουμε την ταυτότητά μας και γίναμε έρμαια του συρμού. Το καμπανάκι χτυπά και μεις κλείνουμε τ΄ αυτιά μας με ωτασπίδες.

Δε λέω ότι είναι καλύτερα ή χειρότερα. Απλά διαπιστώσεις κάνω.

Χριστός Ανέστη!

Βίκυ Ψυλλάκη