Η ανοχή στη βαρβαρότητα

Του Σήφη Πολυμίλη, απο το ΒΗΜΑ της Κυριακής

Στο Αφγανιστάν οι Ταλιμπάν πυροβολούν εν ψυχρώ μια 14χρονη που τολμά να διεκδικήσει το δικαίωμα των κοριτσιών στην εκπαίδευση. Στην Ελλάδα δεν φθάσαμε στο σημείο ακόμη να πυροβολούμε  όσους θεωρούμε ότι δεν συμφωνούν με τις απόψεις μας - αν και δεν απέχουμε πολύ - αλλά με περισσή ευκολία ο υπουργός Εσωτερικών υποκύπτει  στις ρατσιστικές απειλές των χρυσαυγιτών και ζητεί στοιχεία για τους αλλοεθνείς και μετανάστες που πηγαίνουν στους παιδικούς σταθμούς! Και στην Ιερά (!) οδό  χρυσαυγίτες τραμπούκοι μαζί με αγανακτισμένους χριστιανούς ξυλοκοπούν και καθυβρίζουν όσους  τόλμησαν να πάνε σε μια θεατρική παράσταση που θεωρούν ότι θίγει τα... σεπτά χριστιανικά τους ήθη.

Λίγες ημέρες πριν στη διαδήλωση που οργάνωσαν οι συνδικαλιστές και τα κόμματα της Αριστεράς κατά της επίσκεψης Μέρκελ κάποιοι άλλοι τάχα μου ευφάνταστοι εργατοπατέρες ντύθηκαν με στολές ναζί για να δείξουν, υποτίθεται, την αντίθεσή τους στην πολιτική της γερμανίδας καγκελαρίου δίνοντας τροφή για κακεντρεχή σχόλια στα διεθνή ΜΜΕ. Μόνο που οι αγανακτισμένοι συνδικαλιστές μας ξέχασαν ότι οι ναζί δεν βρίσκονται στη γερμανική Βουλή αλλά στην ελληνική, κυκλοφορούν κι οπλοφορούν δίπλα μας, απειλούν και τραμπουκίζουν, λες και η χώρα βρίσκεται υπό την κατοχή  τους... Εν ονόματι του αντιμνημονιακού και αντιγερμανικού αγώνα κάποιοι τους ανέχθηκαν, τους νομιμοποίησαν, τους έδωσαν γήπεδο να επιδείξουν τη βαρβαρότητα, το μίσος και τον ρατσισμό τους.

Ας μη γελιόμαστε όμως. Δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια περιθωριακά φαινόμενα, με κάποιους λίγους φανατικούς που ξεσπαθώνουν εναντίον  κάποιου θεατρικού ή κινηματογραφικού έργου ή βιβλίου που θεωρούν ότι προβάλλει την πίστη τους. Τα φαινόμενα εκφασισμού της κοινωνικής και πολιτικής ζωής αποτελούν πια μέρος της καθημερινότητάς μας. Η βία και ο ρατσισμός ξεκινούν από τους μετανάστες, που αποτελούν το πιο ευάλωτο κομμάτι, και επεκτείνονται διαρκώς σε ομάδες και  πρόσωπα που οι ιδέες τους, η συμπεριφορά τους, ο τρόπος ζωής τους ενοχλούν τους φύλακες της ηθικής, της θρησκείας, της πατριδοκαπηλίας. Και όσο η σιωπηλή πλειοψηφία, βυθισμένη στη μιζέρια και στα προβλήματά της, τα προσπερνά ή και τα ανέχεται, τόσο θα διογκώνονται,  τόσο θα δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα.

Γιατί πίσω και πέρα από την οικονομική κρίση υπάρχει μια κρίση πολιτισμού και Παιδείας. Που συγκαλύφθηκε ή αγνοήθηκε στα χρόνια της  ευμάρειας, αφού έβρισκε διεξόδους ανομίας στη μαγκιά και στον νεοπλουτισμό, που μπορεί να ενοχλούσαν αλλά δεν άγγιζαν την κοινωνική συνοχή, δεν απειλούσαν ευθέως την καθημερινότητά μας. Τώρα, όμως, με αφορμή και ευκαιρία την κρίση, όλο αυτό το κλίμα που υπέβοσκε βγήκε στον αφρό. Το βλέπουμε, το ζούμε δίπλα μας. Και αν δεν καταλάβουμε ότι δεν γίνεται  η πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση να ταυτίζεται με τον τραμπουκισμό, η κριτική και η διαφωνία με τη λογοκρισία και την αυτοδικία, η ιδιαιτερότητα με τον κανιβαλισμό, θα βρεθούμε πολύ γρήγορα μπροστά σε φαινόμενα που ούτε καν είχαμε φανταστεί... Γιατί την οικονομική κρίση μπορεί να την αντιμετωπίσουμε, αλλά αν δεν ξεπεράσουμε την κρίση ταυτότητας και πολιτισμού θα είμαστε πάντα μια χώρα χωρίς μέλλον...