Έφυγε ένας καλός άνθρωπος. Μπορεί και ο καλύτερος… η πιο μεγάλη ψυχή του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Θανάσης Βέγγος. Ένα Πειραιωτάκι ποτισμένο με βάσανα και πόνο. Ένα αγόρι που έκανε «δουλειές του ποδαριού» για να συντηρεί την οικογένεια τα ζόρικα μεταπολεμικά χρόνια.
Ένας βιοπαλαιστής που δεν καβάλησε ποτέ το καλάμι της επιτυχίας, παρά μόνο για να κάνει τον κόσμο να γελάει. Και χάρισε γέλιο άφθονο. Γέλιο υγρό σα δάκρυ. Το δάκρυ που έχει βιώσει ο άνθρωπος του μόχθου. Ο άνθρωπος που έχει πονέσει στη φτώχεια, στην εξορία…
Ο δικός μας Θανάσης Βέγγος. Το χαρισματικό αυτό πλάσμα, της διπλανής πόρτας, που έδωσε το θρυλικό όνομα του στο ανοικτό θεατράκι των 88 στρεμμάτων του Κορυδαλλού… Περίπου πριν από 9 χρόνια, μια βραδιά που ρίγησαν από συγκίνηση έμψυχα και άψυχα στο χώρο του Θεάτρου από τη δική του και μόνο παρουσία.
Όντας Δήμαρχος τότε της πόλης του Κορυδαλλού, τον ένοιωσα δάσκαλο. Έναν δάσκαλο ανθρωπιάς και ταπεινότητας. Ήθελα να τον χειροκροτήσω και να του φιλήσω το χέρι. Κι εγώ κι όλος ο κόσμος που ήρθε να δει από κοντά τον κορυφαίο «πράκτορα Θου-Βου». Μας συγκλόνισαν τα υγρά του μάτια, η τρεμάμενη φωνή του, οι υποκλίσεις του που έλεγαν «ευχαριστώ» για την τιμή, αν κι η τιμή ήταν όλη δική μας.
Θυμάμαι, με σεβασμό τα λόγια του, όταν είδε την επιγραφή με τα χρυσά γράμματα «θα περνώ απέξω με το εγγόνι μου και θα του δείχνω το όνομά μας…».
Η απώλεια του Θανάση Βέγγου, σαφώς δεν θα μας ντύσει στα μαύρα, το πένθος του όμως θα «βάλει» σκούρα κορδέλα στην καρδιά μας, γιατί εκεί βρισκόταν πάντα ο καλός, δικός μας άνθρωπος…
Ένας βιοπαλαιστής που δεν καβάλησε ποτέ το καλάμι της επιτυχίας, παρά μόνο για να κάνει τον κόσμο να γελάει. Και χάρισε γέλιο άφθονο. Γέλιο υγρό σα δάκρυ. Το δάκρυ που έχει βιώσει ο άνθρωπος του μόχθου. Ο άνθρωπος που έχει πονέσει στη φτώχεια, στην εξορία…
Ο δικός μας Θανάσης Βέγγος. Το χαρισματικό αυτό πλάσμα, της διπλανής πόρτας, που έδωσε το θρυλικό όνομα του στο ανοικτό θεατράκι των 88 στρεμμάτων του Κορυδαλλού… Περίπου πριν από 9 χρόνια, μια βραδιά που ρίγησαν από συγκίνηση έμψυχα και άψυχα στο χώρο του Θεάτρου από τη δική του και μόνο παρουσία.
Όντας Δήμαρχος τότε της πόλης του Κορυδαλλού, τον ένοιωσα δάσκαλο. Έναν δάσκαλο ανθρωπιάς και ταπεινότητας. Ήθελα να τον χειροκροτήσω και να του φιλήσω το χέρι. Κι εγώ κι όλος ο κόσμος που ήρθε να δει από κοντά τον κορυφαίο «πράκτορα Θου-Βου». Μας συγκλόνισαν τα υγρά του μάτια, η τρεμάμενη φωνή του, οι υποκλίσεις του που έλεγαν «ευχαριστώ» για την τιμή, αν κι η τιμή ήταν όλη δική μας.
Θυμάμαι, με σεβασμό τα λόγια του, όταν είδε την επιγραφή με τα χρυσά γράμματα «θα περνώ απέξω με το εγγόνι μου και θα του δείχνω το όνομά μας…».
Η απώλεια του Θανάση Βέγγου, σαφώς δεν θα μας ντύσει στα μαύρα, το πένθος του όμως θα «βάλει» σκούρα κορδέλα στην καρδιά μας, γιατί εκεί βρισκόταν πάντα ο καλός, δικός μας άνθρωπος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου