Παραβίασαν της ψυχής μου το "άσυλο"...

του Κώστα Βλουτή

 Από πού να ξεκινήσω να σου εξιστορώ, με την επιστροφή μου κυριολεκτικά από την κόλαση.
Και που να σταματήσει η ψυχή μου να πονάει, αφου οι εικόνες που αντίκρυσα με τυραννούν και με παιδεύουν...
Καθαρή Δευτέρα απόγευμα ξεκίνησα αφήνοντας στο σπίτι την, εξασθενημένη από το πρόβλημα υγείας , κυρία Βασιλική να φτάξω τις βρύσες να μη σκάσουν από το παγωμένο νερό στο εξοχικό εν όψει του χιονιά που θα έπληττε όλη τη χώρα.
Αυτό που συνάντησα στο εσωτερικό του εξοχικού μου δεν περιγράφεται με λόγια.
Δεν υπάρχουν λέξεις. Το αίμα παγώνει και το σώμα τρέμει, κρυώνει...
Η καρδιά χτυπάει δυνατά... Φόβος...
Σπασμένα όλα τα έπιπλα, τα τζάμια, τα σερβίτσια, τα ποτήρια, οι καρέκλες και αίμα...
Αίμα παντού...
Στο σαλόνι, στους τοίχους, στο διάδρομο, στην κουζίνα, στο WC...
Δεν μπορούσα να περπατήσω από τα σπασμένα αντικεμενα σε όλους τους χώρους...
Η μπαλκονόπορτα ανοιχτή, σπασμένα παράθυρα...
Βανδαλισμός, είναι λέξη που δεν μπορεί να περιγράψει τέτοια φρίκη...
Εικόνες πολέμου...
Φόβος ξανά...

Στην τουαλέτα πήγαν και εκκένωσαν. Πέταξαν μέσα το κρεμοσάπουνο, ξαναεκκένωσαν.
Τις οδοντόκρεμες και...ξαναεκένωσαν...

Τα χάνω... Νοιώθω να μη μπορώ να πάρω το βήμα μου... Μουδιάζει το κεφάλι μου... Φοβάμαι πως θα μείνω εκεί... Θα πάθω διάσειση...

Παίρνω το αυτοκίνητό μου να πάω στο αστυνομικό τμήμα του νησιού...
Ο αστυνομικός υπηρεσίας το πρώτο που με ρωτά είναι αν έχω αντιδικία με κανέναν, αν μάλωσα με κανέναν, αν υποψιάζομαι κάποιον, αν..., αν...
Του λέω πως στο χώρους μου υπάρχει αίμα κι εκείνος με ρωτά "είστε σίγουρος, κύριε";
Φόβος...

"Περιμένετε, κύριε, έξω να καλέσουμε δύο αστυνομικούς να τους δείξετε τις ζημιές σας... Σαν κι εσάς υπάρχουν πολλοί που παραπονούνται. Πού να πρωτοπάμε";

Λέει "παράπονο" την "βομβαρδισμένη" αξιοπρέπειά μου...

Το κρύο έχει κάνει το πρόσωπό μου σαν κερί...
Στην αυτοψία των αστυνομικών, ο ένας από τους δύο, ξεστομίζει φράση: "Μπουρδέλο το έχουν κάνει. Από που ν΄αρχίσω και πού να τελειώσω"...
Εξυπηρετικοί και οι δύο παραδέχονται το "βατερλό" και τηλεφωνούν στον υπεύθυνο υπηρεσίας: "Το έχουν ριμάξει, του ανθρώπου, το σπίτι", λέει και παίρνει τα στοιχεία μου...

Έχει πέσει η μέρα και είναι περασμένες 8...
Είμαι μόνος με το "τσουνάμι" της ντροπής και της ξεφτίλας μιας ενέργειας που προσπαθεί να μου "ταπεινώσει" την ανθρώπινη υπόστασή σου...
'Οποιος ζει παρόμοια κατάσταση σαν και τη δική μου, τούτη την ώρα με νοιώθει...

Επτά φορές, συνολικά, μου λεηλάτησαν το σπίτι... Ακόμη θυμάμαι τα λόγια του αστυνομικού, σε προηγούμενες κλοπές, που μου είχε πει: "Κι εσείς μη προκαλείτε με τα έπιπλά σας. Να κοιμάστε ...ΣΕ ΡΑΝΤΖΟ"!!!

Κοιτώ το αίμα στα πατώματα, στους τοίχους, στα ρούχα και μονολογώ: "Μα καλά, αυταπάγγελτα δεν πρέπει να εξιχνιάσουν την υπόθεση; Μπορεί εδώ να σκότωσαν κάποιον, να τον τραυμάτησαν, να ήταν υπό τη επίρροια ουσιών... Πρέπει εγώ να πω τί είδα σε μήνυσή μου; Και η αυτοψία των ίδιων των αστυνομικών για ποιό λόγο γίνεται";

Στο Νταμάρι του Βιλιώτη και στα σύνορα των οικισμών Μπιζάνι-Τσάμι, οι τσιγγάνοι έχουν γλέντι τρικούβερτο...
Όλοι οι κάτοικοι, χρόνια, παραπονούνται για τις κλοπές που σημειώνονται από αυτούς, αλλά πέπλο μυστηρίου καλύπτει τις "σιωπές" των ιθυνόντων...
Οποιαδήποτε ενέργεια για την εξηγίανση της περιοχής για να έρθει ο πολιτισμός όπως αρμόζει σε όντα με νόηση, βρίσκει την "τοπική μηχανή χωρίς λάδια"!!!

Ο πρόεδρος του εξωραϊστικού συλλόγου "Άγιος Λαυρέντιος", συμπαραστέκοντας στην περιπέτειά μου, μού είπε ότι παρά λίγο να βρεθεί μπλεγμένος διότι σε έκθεσή του για το πρόβλημα με τους τσιγγάνους της περιοχής είχε γράψει ότι "ίσως να γίνεται διακίνηση ναρκωτικών από τους γύφτους" και τον γλύτωσε το "ίσως" στην πρότασή του, αλλιώς θα τον έπαιρναν να καταθέσει τί ξέρει για την ..."διακίνηση"!!!

Η περιοχή βρομάει και ζέχνει από την αδιαφορία...
Λες και το κομμάτι αυτό δεν ενδιαφέρει τους εκάστοτε δημάρχους. Δεν είναι κομμάτι υπό την τοπική του αρχή και σκέπη...
Πως δεν τον ψηφίζουν πολίτες.
Πως "βόσκουν γουρούνια", εγκαταλελλειμμένα από τον "τζομπάνη" τους...
Φόβος ξανά, γιατί χάνεται και η τελευταία ελπίδα αξιοπρέπειας των κρατούντων να "κυβερνούν" σωστά!

Το Νταμάρι, που με τα φουρνέλα του άδειασε το βουνό, γεμίζει από νταλίκες που μεταφέρουν την "μαγκιά" του καθενός, δίχως οίκτο...
Λέγεται πως στην μεταφορά της "ανανδρείας" για να γεμίσει η χαβούζα, με βρωμιές και δυσωδία, που άφησαν οι προκάτοχοι που "εκμεταλλεύτηκαν το βουνό, πλούτησαν και στο τέλος το παραχώρησαν σε τσιγγάνους, εμπλέκονται και παράγοντες του δήμου"... (Ισχυρισμός κατοίκων που ξέρουν, αλλά φοβούνται να επεκταθούν)...

Την άλλη μέρα στην Αθήνα το χιόνι δεν μου επιτρέπει να κατέβω στο νησί για να κάνω μήνυση. Την Παρασκευή που καταθέτω το δράμα μου στην Ασφάλεια του νησιού, η λεκτική επίθεση του διοικητή είναι εμφανής: "Δηλαδή κύριε Βλουτή μου ρίχνετε μομφή ότι δεν ξέρω να κάνω τη δουλειά μου; Είστε νομικός; Ξέρετε καλύτερα από μένα; Αν δεν κατονομάσετε ποιούς υποψιάζεστε πώς θέλετε να τους βρούμε; Είναι οι γύφτοι; Γιατί δεν το λέτε";
Στα μάτια μου έχω τις εικόνες με το αίμα στους χώρους και παγώνει το αίμα μου, ξανά...
Λέω, στα μέσα μου, "έχω μπλέξει, δεν θα βρω άκρη"...
Είμαι ανασφαλής μεσα στην Ασφάλεια.
Ένας πολίτης που ζητάει υπεράσπιση και προστασία και δεν μου την παρέχουν...

Η μύνηση είναι κατά "παντός υπευθύνου"...
Την άλλη μέρα πήραν αποτυπώματα και δείγμα από το αίμα για DNA...
"'Αδικα παίρνω το δείγμα από το αίμα", μου λέει ευγενικά ο άνθρωπος της σήμανσης. "Απλώς θα το εξετάσουμε και το πόρισμα θα μπει στο...αρχείο"!!!

Φόβος ξανά...
Κυρίως γιατί τείνει να εξαφανιστεί το "ανθρώπινο είδος" που το κινηγούν διάφοροι "ανέραστοι", με τις ρυτίδες της σκληράδας στο πρόσωπό τους, διαβρωμένοι από τη "βολεψιά" του χτες, που ζουν στον πλανήτη "Γκούφη" απληροφόρητοι για το τί συμβαίνει στον πλανήτη των ανθρώπων!

Ανενεργά, επικίνδυνα, μυαλά...

Και τώρα με συγχωρείς...
Θέλω να αποσυρθώ, για να παρηγορήσω της ψυχής μου το "κλάμα"...

Γιατί το σύστημα βγήκε εκτός, αλλά οι καρέκλες είναι γεμάτες με βολεμένους κώλους...