Τα κυβερνητικά επιτελεία προετοιμάζονται εντατικά για την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Τι θα πει ο Πρωθυπουργός; Πως θα το πει; Τι θα παρουσιάσει και με ποιο τρόπο; Ένα περίπου χρόνο από τις βουλευτικές εκλογές αυτά τα ερωτήματα είναι ασφαλώς κρίσιμα, όταν τα όσα θα ειπωθούν θα έχουν ως αποδέκτη μια κοινωνία ανήσυχη, αβέβαιη για το μέλλον της και αισθανόμενη ότι πλήττεται ήδη σοβαρά. Τι πρέπει λοιπόν να πει ο Γιώργος Παπανδρέου σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή της προσπάθειας σωτηρίας της χώρας και ενώ η Αντιπολίτευση, στο μεγαλύτερο κομμάτι της τουλάχιστον κινείται στα όρια σχεδόν της αστειότητητας και της ανευθυνότητας;
Δύσκολη η απάντηση, αλλά θα τολμούσα να σημειώσω ότι πρέπει να προσπαθήσει τουλάχιστον να πει δυο απλά πράγματα :
• Πρώτον , πρέπει να πει την αλήθεια για τους λόγους και τις αιτίες που οδήγησαν την χώρα στα όρια της χρεοκοπίας και εκεί που χρειάζεται να κάνει αυτοκριτική για όσα ευθύνεται το ΠΑΣΟΚ. Ας μην κρυβόμαστε. Δεν έχει δοθεί πλήρης και ειλικρινής απάντηση και γι΄αυτό ακούς ακόμα διάφορα. Άλλοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για σχέδιο της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ «για να υποδουλώσουν τους υπερήφανους Έλληνες». Άλλοι εστιάζουν απλά και μόνο στην διαφθορά, λες και μπορεί να μοιράστηκαν σε μίζες 300 δις ευρώ. Άλλοι προτείνουν πολύ υπερήφανα ότι η Κυβέρνηση έπρεπε να αρνηθεί να πληρώσει το χρέος της χώρας, όπως περίπου έκανε ο Β.Ι Λένι όταν οι μπολεβίκοι κατέλαβαν την εξουσία. Ο καθένας λέει το δικό του και σε τελευταία ανάλυση καλά κάνει. Το θέμα είναι ότι μια Κυβέρνηση, σε μια τέτοια στιγμή πρέπει να μιλήσει σταράτα. Τους άλλους ρόλους ας τους αφήσει στην Ν.Δ του Α. Σαμαρά που προσπαθεί να ηγηθεί του αγώνα κατά του Μνημονίου (!), στην Αλέκα που υπερασπίζεται ότι ακριβώς οδήγησε στην πείνα εκατομμύρια ανθρώπους στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και στον Αλέξη που αναζητεί ταυτότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα σε καμμιά 20αριά συνιστώσες.
Δεν μπορεί για παράδειγμα να μην ειπωθεί ότι το χρέος της χώρας διογκώθηκε σε δυο βασικές περιόδους. Στην περίοδο 1980-1993 όταν από 22% του Α.Ε.Π εκτινάχθηκε στο 98% (με ρυθμούς δηλαδή 5,5 μονάδες του ΑΕΠ ανά έτος) και βέβαια στην περίοδο 2007-2009 όταν ο ρυθμός αύξησης του χρέους έφτανε τις 6,5 μονάδες του Α.Ε.Π ανά έτος. Δεν μπορεί να μην ειπωθεί ότι με 1.000.000 δημόσιους υπαλλήλους (μαζί με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα) και 12,4 δις ευρώ ετήσια μισθοδοσία, δύσκολα υπάρχει Κράτος που να μην μπαίνει μέσα. Δεν μπορεί να μην επισημανθεί ότι δεν χρειάζονταν η Τρόικα για να συνειδητοποιήσουμε πως με «εθνικό σπορ» την συνταξιοδότηση στα 45 και στα 50, δεν μπορεί να σταθεί πουθενά στον πλανήτη βιώσιμο Ασφαλιστικό Σύστημα. Όπως δεν μπορεί να μην ενημερωθεί ο μέσος Έλληνας και ειδικά οι νέοι, ότι στον ΟΣΕ- όπου οι συνδικαλιστές απειλούν ότι θα κάψουν βαγόνια και θα βάλουν τα κορμιά τους μπροστά και άλλα σπουδαία- υπάρχουν συσσωρευμένες ζημιές 10 δις ευρώ και προστιθέμενες ημερήσιες ζημιές 3 εκατ. ευρώ! Ότι στον ΗΣΑΠ που μόνο πέρσι οι ζημιές έφτασαν τα 105 εκατομ. ευρώ, το μέσο ετήσιο κόστος του εργαζομένου φτάνει στα….. 86.000 ευρώ!
Υπάρχουν πολλά που πρέπει να ειπωθούν, ώστε να περιοριστεί έστω λίγο η υποκρισία και ο αηδιαστικός λαϊκισμός όσων ποτέ δεν νοιάστηκαν για τα κοινωνικά στρώματα που πραγματικά τα βγάζουν δύσκολα όχι τώρα, αλλά πολλά χρόνια. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να ειπωθούν ώστε να μην ρίχνουν «κροκοδείλια δάκρυα», όσοι υπονόμευσαν το μέλλον των παιδιών τους με προκλητικά «κεκτημένα». Όπως και πολλά που πρέπει να ειπωθούν για τις ευθύνες Κυβερνήσεων, πολιτικών προσώπων, κομμάτων και συντεχνιών, για αυτό το απάνθρωπο και άδικο Κράτος που οικοδομήθηκε με σχεδόν οικουμενική συναίνεση ως προς τα βασικά σημεία που το συνθέτουν.
• Δεύτερον, πρέπει να συνδέει αυτά που γίνονται σήμερα και τα μέτρα που προωθούνται με την νέα Ελλάδα που ο Γιώργος Παπανδρέου και ίσως και το ΠΑΣΟΚ θέλει να οικοδομήσει. Χρειάζεται ο στόχος που θα κινητοποιεί κοινωνικές δυνάμεις ή και να διασφαλίζει τις απαραίτητες συναινέσεις. Χρειάζεται ταυτόχρονα και σχέδιο που να πείθει πριν απ’ όλα τους νέους ανθρώπους. Να σκιαγραφηθεί η φυσιογνωμία μιας χώρας δυναμικής που παράγει, που ξέρει τι θέλει, που στηρίζεται όχι στα ψέματα και στην ανισοτιμία , αλλά στις ίσες ευκαιρίες, στη δουλειά, την φιλοδοξία, την ισοτιμία, την αξιοπρέπεια.
Αν αυτό δεν σκιαγραφηθεί, η προσπάθεια θα μείνει «κουτσή». Πολύ περισσότερο που δεν υπάρχει το πολιτικό υποκείμενο που πεισμένο «θα οδηγήσει το πλοίο στο λιμάνι». Άλλωστε, πολλά στελέχη του Κυβερνώντος Κόμματος αρέσκονται να κρύβονται πίσω από το Μνημόνιο για να μην υποστούν το πολιτικό κόστος. Εν ολίγοις δεν λένε την αλήθεια. Δεν λένε ότι πολλά, αν όχι τα περισσότερα απ’ αυτά που περιλαμβάνονται στο Μνημόνιο θα έπρεπε να τα υλοποιήσει μια Κυβέρνηση και χωρίς Δ.Ν.Τ και ανοησίες και πριν η χώρα φτάσει εδώ που έφτασε. Η προσπάθεια βέβαια που έχει γίνει από την Κυβέρνηση είναι τεράστια. Βρισκόμαστε όμως στα μέσα του δρόμου και κάθε πισωγύρισμα, θα πληρωθεί πολύ, μα πάρα πολύ ακριβά.
Αυτοί είναι οι δυο βασικοί άξονες στους οποίους θα πρέπει να σταθεί ο Γιώργος Παπανδρέου, που σε τελευταία ανάλυση και ο απόλυτα κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού. Καλές οι δομικές αλλαγές στην Κυβέρνηση, αλλά ας μην κρυβόμαστε. Δεν θα οδηγήσουν πουθενά αν δεν μπουν στην πρώτη γραμμή δυνάμεις που πιστεύουν στην προσπάθεια. Δεν θα οδηγήσουν πουθενά, όπως δεν οδήγησαν πουθενά και οι διαδικασίες του opengov, όταν έστειλαν βιογραφικά 30.000 κοινωνικά και πολιτικά στελέχη για να μπουν τελικά σε θέσεις ευθύνης ή οι «συνήθεις ύποπτοι» ή οι φίλοι πρωτοκλασάτων στελεχών.
«Αυτή είναι η Ελλάδα» που θα έλεγε και ο Κώστας Σημίτης. «Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ» που θα έλεγαν πάρα πολλοί . Ας μοιράσει λοιπόν την τράπουλα ο Γιώργος Παπανδρέου. Άλλωστε αυτός αναμετράται με την ιστορία.
zzoupis@ath.forthnet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου