Επαναδιαπραγμάτευση ΤΩΡΑ!

Ζούμε τη χειρότερη μεταπολεμική οικονομική κρίση έστω κι αν κάποιοι ακόμη δεν την έχουν νιώσει τόσο έντονα όσο κάποιοι άλλοι. Σίγουρα πάντως, αφού η κρίση προβλέπεται μακρά, σε βάθος 8ετίας τουλάχιστον, θα τη νιώσουν σε μεγάλο βαθμό όλοι, ιδιαίτερα όμως μισθωτοί και συνταξιούχοι, μικρέμποροι και μικρομεσαίοι.
Γι΄ αυτήν την κατάσταση μερίδιο ευθύνης έχουμε άπαντες, κι ας μας αρέσει πάντα να μεταθέτουμε τις ευθύνες στους άλλους, λες κι εμείς δε φταίμε σε τίποτα και για τίποτα. Θα μπορούσα ν΄ αναφέρω σαν παράδειγμα τα παρακάλια μας προς τους πολιτικούς να μας διορίσουν στο δημόσιο για …ν΄ αράξουμε. Την απελπισμένη προσπάθειά μας, αν και δεν είχαμε τη δυνατότητα – να μοιάσουμε στον πλούσιο φίλο ή γνωστό μας – δανειζόμενοι για αγορά σπιτιού, πολυτελούς τζιπ, σκάφους, κλπ. Τον εθισμό μας να ‘λαδώνουμε’ για να εξυπηρετηθούμε γρηγορότερα και καλύτερα, να ‘λαδώνουμε’ για να παραβλέψει ο αρμόδιος τη μικρή ή μεγάλη παρανομία μας. Φταίει όμως μόνο αυτός που ‘τα παίρνει’ ή κι αυτός που τα δίνει; Φταίει ο χρήστης ή αυτός που του δίνει τις ουσίες; Η πλειοψηφία των συμπατριωτών μας βάδιζαν και βαδίζουν κατά τη γνωστή παροιμία «μάθανε πως γ……..ε, πλακώσανε κι οι γύφτοι». Ξαφνικά όλες οι Ελληνίδες ασπάστηκαν το ρόλο της Μαντάμ Σουσού και ξέχασαν ή απαξίωσαν το ρόλο της μάνας και της νοικοκυράς, προσλαμβάνοντας αλλοδαπές για το πλύσιμο, το σιδέρωμα, το σφουγγάρισμα και τη φύλαξη των παιδιών. Σήμερα αναζητούν οι ίδιες εργασία σε άλλα σπίτια για να κάνουν, επί πληρωμή πια, αυτά που δεν έκαναν κάποτε στο δικό τους.
Ένας κλάδος που έχει θιγεί περισσότερο από την πρώτη στιγμή της κρίσης είναι αυτός των μικρεμπόρων. Ιδιαίτερα εδώ στη Σαλαμίνα κάποιοι τη δουλειά την είχαν δει πολύ στραβά. Στη Σαλαμύκονο λοιπόν οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων νόμισαν πως διέθεταν κατάστημα στο Σίτυ του Λονδίνου ή στη Σανς Ελυζέ του Παρισιού και τα ενοίκια που ζητούσαν - και, ζώντας στον κόσμο τους οι περισσότεροι, εξακολουθούν να ζητούν – ήταν εξωφρενικά! Νόμισαν οι άνθρωποι αυτοί πως επειδή έτυχε τις πιο πολλές φορές να έχουν προίκα ή κληρονομιά ένα – δυο μαγαζιά σε κεντρικά σημεία του νησιού, θα έλυναν το πρόβλημα της ζωής τους. Έτσι εγένετο αυτό το χάλι στην αγορά. Όμως δε φταίνε μόνο αυτοί που τα ζήταγαν αλλά κι εμείς, οι κουτοδιμοιρίτες, που τους τα δίναμε και εξακολουθούμε να τους τα δίνουμε.
Όλα τα ωραία όμως έχουν ένα τέλος. Και το τέλος της εποχής της ευμάρειας, των υπέρογκων ενοικίων και των φιλόδοξων ιδιοκτητών να νοικιάσουν σε τράπεζα το ακίνητό τους για να λύσουν το οικονομικό ακόμη και των εγγονών τους έφτασε επίσης. Έφτασε ο κόμπος στο χτένι, έφτασε η ώρα της περισυλλογής και της …επαναδιαπραγμάτευσης. Για να συνεχίσουμε, πρέπει να αναθεωρήσουμε ιδέες και πρακτικές που μας έφεραν σ΄ αυτήν την οδυνηρή κατάσταση. Με μπροστάρη τον Εμπορικό Σύλλογο, που οφείλει να ενημερώσει τα μέλη του, όλοι οι έμποροι του νησιού να επαναδιαπραγματευτούν άμεσα τα μέχρι σήμερα ενοίκιά τους, οι δε ιδιοκτήτες των καταστημάτων να ρίξουν μια ματιά γύρω τους και να δουν πόσοι επαγγελματικοί χώροι είναι άδειοι και πόσοι θ΄ αδειάσουν ακόμη. Για να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε και να βγούμε κάποια στιγμή από την κρίση πρέπει ο ένας να στηρίξει τον άλλο. Η μείωση των ενοικίων εδώ και τώρα θα δώσει μια ανάσα σε όσους μοχθούν να τα φέρουν βόλτα.