Τα λαμόγια είναι αμετανόητα

Διάβαζα ότι αρχίζει, λέει, αντάρτικο σε κάποιους δήμους ανά την επικράτεια για τις συνενώσεις του «Καλλικράτη». Ακόμη και απεργία πείνας (-‘μαϊμού’ ως συνήθως) ετοιμάζονται να κάνουν οι εραστές της εξουσίας, που νιώθουν να χάνουν την αγαπημένη τους μέσα απ΄ την αγκαλιά τους και, μαζί μ΄ αυτή, τη μεγάλη κουτάλα που τους εξασφάλιζε.
Και να΄ στε βέβαιοι πως στις κινητοποιήσεις αυτές θα τους ακολουθήσουν, όπως γίνεται πάντα, αρκετοί αρχιμ……ς, που θα΄ χουν πειστεί ότι θα χαθεί η εθνική κυριαρχία του χωριού τους! Κι όλα αυτά γιατί; Για τη μάσα που ακόμη κι αυτή την ύστατη στιγμή οι προδότες, οι εγκληματίες, οι βιαστές αυτού του τόπου δε λένε να σταματήσουν.
Κι εμείς; Τι κάνουμε μεις; Καθόμαστε ακόμη πιο αποχαυνωμένοι από τον πολυετή και ακατάπαυστο αυνανισμό και τους κοιτάμε ή τους ακούμε. Ποιος ,ρε κοπρόσκυλα του κερατά, θ΄ αντιδράσει για τα χάλια που μας οδήγησαν αυτοί που μας χάιδευαν τ΄ αυτιά; Ποιος θα βγει να διαδηλώσει, να διεκδικήσει, να φωνάξει, να επαναστατήσει; Ελάχιστοι. Γιατί; Γιατί όλοι μας λίγο – πολύ αισθανόμαστε συνυπεύθυνοι, γιατί γνωρίζουμε ότι έχουμε βάλει κι εμείς το χεράκι μας για να έρθει η καταστροφή. Γι΄ αυτό, το μόνο που κάνουμε είναι ακόμα και σήμερα, τη στιγμή του ‘απόλυτου μηδέν’, να προσπαθούμε να ρίξουμε τις ευθύνες στους άλλους και να υπερασπιζόμαστε τους δικούς μας νταβατζήδες είτε αυτοί είναι πράσινοι είτε αυτοί είναι μπλε. Τελικά ή είμαστε τόσο μεγάλοι μαλάκες ή είμαστε τόσο αμετανόητα μικρά, μεγάλα ή μεγαλύτερα …λαμόγια!
Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα!